Check-In

Na een lange en vermoeide reis kwam ik in een land waar alles anders was, echt anders...

Na 2 vluchten van samen bijna 10 uur landde ik gisteren om 18.00 lokale tijd op het vliegveld van Orlando. Ondanks dat het thuis 0.00 was, voelde ik me nog best fit. De piloot bedankte ons voor het vertrouwen en British Airways en verzocht ons om zo snel mogelijk naar de douane te gaan, want het was druk héél druk. Dat bleek nog een understatement. Het was kei druk. In rijtjes, net als in een pretpark, werden we naar de douane/immigration geleid. Er leek geen einde aan te komen. Telefoons en camera's waren niet toegestaan. Toch dachten elke reizigers dat die regels niet voor hen waren en werden boos als ze daarop aangesproken werden. Tja... Iets met pot en ketel....
Eindelijk was ik aan de beurt voor mijn gesprekje met de douanebeambte. Hoelang blijft u? 10 dagen. Waarom bent u alleen? Omdat ik alleen reis. Wat gaat u doen? Ik ga een paar parken bezoeken en naar de Kagan Summer School. FOUT!!!!! Dan heb je een studentenvisum nodig. Maar ik ga niet studeren. Je gaat toch naar school. Jemig dacht ik, hoe praat ik me hieruit. Uhm ik heb papieen, zeg ik met mijn allerliefste gezicht, tegen de norse man al een hele lange drukke dag achter de rug heeft. Het zijn een soort workshops probeer ik bijna wanhopig. Hij bekijkt mijn papieren en vraagt dan. Heeft u een terugvlucht geboekt. Ja. Oké rechter vingers op het scherm. Ik doe volgzaam wat hij me vraag. Na mijn vingers en duimen en gezicht te hebben gescand. Kijkt hij mij nog eens doordringend aan. Ik voel me een beetje ingemakkelijk. Hoelang blijft u. 10 dagen zeg ik weer. Oké u kunt doorlopen. Pfff zweet overal maar ik ben toegelaten tot Amerika. Volgende hobbel, waar is mijn koffer. Gelukkig snel gevonden. Langs nog een controle en dan kan ik opzoek naar de transferbalie. Met een soort monorail worden we naar het hoofdgebouw van het vliegveld gebracht. In mijn papieren staat dat ik bij Meant Cars level 1 moet zijn. Geen idee waar ik nu ben. Ik volg een bordje " lift". Het cijfer naast de lift vertelt me dat ik op level 3 ben. Samen met nog 10 tallen andere wacht ik op de lift. We proppen ons in de lift die als eerste komt. Ik stap uit op level 1. Meant zou tegen over de lift moeten zitten. Ja ik zie het, maar het is er akelig stil. Niemand achter de balie. Althans zo lijkt het. Ik besluit toch maar even een kijkje te nemen, al heeft mijn arm echt geen zin meer om mijn koffer te trekken. Achter de balie zie ik nog steeds niemand. Als ik over de balie leun zie ik iemands kruin. Er zit een soort kaboutermevrouwtje die me op een ontzettend vriendelijke manier vraagt of ze me kan helpen. Ik hoop het zeg ik. Ik geef haar mijn transfer papieren. Ze kijkt er vol verbazing naar. Is dit Frans? Uhm nee Nederlands antwoord ik. Ze geeft me transfertickets en ik moet naar D 28. Buiten zoek ik D 28. Buiten voel ik pas hoe warm het hier is. Het voelt als op een warme zomerdag in je auto stappen met de ramen dicht. De warmte lijkt je lijf in te sluiten. Zo warm is het hier. Er staat een taxi bij D 28, maar ik mag eigenlijk nog niet mee. Dus plof ik moe neer op mijn koffer. Weet je wat zegt de man. Ik neem je gewoon wel mee, voor jou rij ik om. Ik kan hem wel kussen. Binnen een half uur ben ik bij mijn hotel, waar ik om 21.00 lokale tijd heerlijk in slaap val.
Nu ik dit typ zit ik in Disney Springs. Een soort Village met restaurants en winkeltjes. Het is 10 min lopen vanaf mijn hotel. Zo maar even ergens een lekker kopje koffie drinken.

Groetjes Tamara