Eens moet de eerste keer zijn.....

Het is maandag 18 juli 13:00 uur. Ik zit op mijn koffer, die ik met moeite dicht kreeg, voor mijn hotel op de taxi te wachten. In mijn gedachte laat ik alle gebeurtenissen van afgelopen week nog een keer de revue passeren. Ik kan niet anders concluderen dan dat dit een van de bijzonderste weken in mijn leven was. Een treurig gevoel overvalt me. Alsof het zo heeft moeten zijn kleurt Orlando ook treurig. Grote donkere wolken vullen de lucht tot dat hij helemaal donker is. Het begint kei hard te regen. Onweersklappen overstemmen al het andere geluid. Het spookt boven Orlando. Hij gaat steeds harder waaien. De eerste zware Thunderstorm van het jaar, vertelt de parkeerwacht me. Kans dat zich vandaag nog een tornado gaat ontwikkelen is goed. Dat zou mijn eerste tornado zijn.Een huivering trekt over mijn rug. Ik moet vliegen hoor, vandaag. Tornado en vliegen zijn niet de meest ideale combi. De parkeerwacht lacht als hij mijn angstige blik ziet. Hoe laat vlieg je meissie... Zei hij nou echt meissie... Uhm 18.00 zeg ik hem. Hij verwacht dat het dan al over is.

Mijn taxi zou er om 13.40 uur zijn. Om 14.00 is er nog niemand. De ontzettend grappige parkeerwacht kijkt me ernstig aan. Meissie, hoelaat zou je taxi komen. Ik antwoord hem. Dan zou ik maar gaan bellen zei hij. Heb je bij Mears geboekt? Ja, zeg ik. Daar hoor ik alleen horror verhalen over. Ik bel ze wel even, zegt hij. Na een lange tijd in de wacht krijgt hij eindelijk iemand te spreken. Die heeft weer lang de tijd nodig om mijn boeking te controleren. Tijdens het vrolijke muziekje uit de telefoon van de parkeerwacht die in de wacht staat, vertelt hij mij uit Suriname te komen. Dat is grappig zeg ik in het Nederlands, want dan kunnen wij elkaar ook zo verstaan. Dat klopt zegt hij. Lachen om onze ontdekking praten we gezellig verder. Na 20 min is er eindelijk een antwoord uit de telefoon. De taxi kan er ieder moment zijn. Dat is maar goed ook ik moet om 15.00 op het vliegveld zijn. Inmiddels is het 14.20 uur en we zullen met dit weer nog wel even onderweg zijn.

Op het vliegveld vertellen de borden om mijn heen niet veel goeds. Alle vluchten zijn vertraagd. Tijdens de zware neerslag is het luchtruim gesloten geweest. Ondanks dat de zon nu weer schijnt is er een behoorlijke achterstand weg te werken. Het inleveren van mijn koffer en de paspoort controle verlopen heel soepel. Om 15.30 zit ik in een gezellig restaurantje en bestel ik mijn laatste Amerikaanse maaltijd. Terwijl ik die maaltijd eet trekt de lucht weer dicht en komt het met bakken uit de hemel. De donderslagen zijn zo hard dat het luchthavengebouw ervan trilt. En waar ik al bang voor was gebeurd, het luchtruim gaat weer dicht.

Met een vertraging van 1 uur kom ik in Miami aan. Snel haast ik me daar naar de gate voor mijn vlucht naar Londen. Hoewel er volgens mijn boardingpass staat dat het boarden al begonnen zou zijn, is het nog akelig stil bij de gate. On Time vertelt het bord me. Maar on Time gaan we nooit meer redden. Pas 1 uur en 40 minuten na de oorspronkelijke vertrektijd vlieg ik voor het eerst in mijn leven in een Airbus 800 naar Londen. Een vliegtuig dat twee verdiepingen telt. Ik zit boven en daar hebben ze me ook nog eens op de meest gewilde plaats gezet. Bij de nooduitgang. Wat een ruimte en wat een luxe in zo'n vliegtuig. Bijna geluidsloos stijgen we op en na een heerlijke maaltijd en een goede film, besluit ik om even mijn ogen te sluiten.

1 uur en 40 min te laat, dat wordt rennen in Londen....

Ik heb mijn vlucht in  Londen gemist. We zijn zo laat aangekomen, dat ik de volgende vlucht ook niet eens red. Ik word omgeboekt naar de vlucht van 14.40. De eerste keer in mijn leven dat me dit overkomt. En werelds als ik niet ben, spoken er duizende vragen door mijn hoofd. Toen we waren geland, wist ik dat ik mijn vlucht niet zou halen. Die was al weg. Maar ja, hoe gaat dat dan in zijn werk. Waar moest ik heen. Zo behulpzaam als de Amerikanen zijn, zo nors en autoritair zijn de Engelsen. Op een dwingende manier werd ik steeds in de "juiste "richting gedirigeerd. Niemand die antwoord gaf op mijn vragen. Er werd me alleen bevolen een bepaalde kant op te lopen. Uiteindelijk vond ik de connectiondesk en daar werd ik wel vriendelijk geholpen. Met mijn refreshment voucher plofte ik neer in een bar. Daar bestelde ik een cappuccino en een cola. Half slapend heb ik dit opgedronken en geduldig gewacht op mijn vlucht naar Nederland.

Ik typ dit verhaal nu aan de keukentafel. Thuis zijn is ook weer fijn. Maar Amerika ga ik missen. De Kagan scholing was ontzettend goed. De mensen die ik daar heb ontmoet waren om nooit meer te vergeten. Het sfeertje wat er was, zou je mee naar huis moeten kunnen nemen. Zo fijn!

Iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt BEDANKT!!!!!